De achtertuin.

Uiteraard kan een gigantische tuin niet ontbreken bij zo'n gigantisch huis. Als je de dubbele glazen achterdeuren opent, kun je via het terras de tuin in lopen. Aan de tuin is veel aandacht besteed, want elke plant en elke boom is precies recht geknipt. Precies in het midden ligt een vijvertje, wat er vooral s'avonds heel romantisch uit kan zien. In de vijver zitten verschillende vissen, en natuurlijk ook genoeg groen. De tuin ligt niet gelijk, dus na het vijvertje loopt de tuin wat hoger op. Op het terras staat een gigantische tafel, met een hele zooi stoelen, genoeg voor het hele huis. Ook staat er een stenen barbeque, die vooral zomers vaak word gebruikt. Ergens verstopt in een hoek van de tuin, zit een soort rond stenen terrasje. Die is enkel niet goed zichtbaar en er is altijd schaduw dus die plek word nooit gebruikt. Er staan daar dus ook geen stoelen. De tuinverlichting s'avonds is prachtig, en staat ook bijna altijd aan als het donker word.

Regels:

Ga elkaar niet storen,
Niets breken, want dan krijg je ruzie :E




Uploaded with ImageShack.us

Dit is ongeveer hoe het vijvertje eruit ziet, voor de rest gebruik je je fantasie maar.

Mopperend deed Yera de deuren open en beende ze al scheldend in zichzelf de achtertuin in. Miljonairs, één van de vele dingen waar ze zo een enorm hekel aan had. Van die verwaande snolletjes die altijd en eeuwig alles van hun pappie kregen. 'Ik hoop dat je vader al zijn geld kwijt raakt, zodat jij alles moet verkopen om in leven te blijven... INCLUSIEF DIE VRESELIJKE ROZE TROEP,' brulde Yera van frustratie en kraakte de botten in haar nek even.
Amy hief zijn kop wat op een vragende manier op, bij het horen van het geschreeuw van zijn baasje. Maar na een paar seconden gestaard te hebben, legde hij zijn kop weer op zijn voorpoten en staarde hij weer naar de watervlooien en mugjes die over het water danste. Dat was veel interessanter, dan zijn baasje die weer eens agressie problemen kreeg.
Met een plof ging Yera naast Amy zitten en aaide hem even over zijn kop. 'Amy, de eerste dag en ik heb al meteen een beste vriendin,' zuchtte ze verveeld. 'En dat is dus de rede waarom ik liever met dude's om ga, die hebben hun hele kamer tenminste niet roze!' riep ze kwaad en gooide haar armen in de lucht.
Yera, zet het van je af, dat roze kind is het niet waardig om over te piekeren. Het is maar een niets wetende slet, die het zeker niet moet hebben van haar verstand. Focus op je foto's. Ja, foto's maken kalmeert je wel, dacht ze bij zichzelf en haalde haar camera uit haar tas, die ze daarna op de grond legde. Met weer de normale Yera-grijns op haar gezicht stelde ze zich recht en begon een paar mooie plaatjes te schieten van de tuin.

Een beetje geïrriteerd liep Athena het terras op. Haar Ipod deed het weer eens niet, geweldig. Ze tikte een paar keer op het beeldscherm, maar nog steeds geen geluid. Ze zuchtte. Éérst werd ze lastig gevallen door een of andere macho, en nu deed dat klote ding het ook al niet. Athena's eerste indruk van het huis was in ieder geval al gezet, en dat was een niet erg positieve indruk. 'Mannen zijn varkens, net als dit kloteding,' mompelde Athena onverstaanbaar, en haalde de doppen uit haar oren. Terwijl ze haar Ipod in haar tas stouwde, liep ze wat verder de tuin in. Pas toen merkte ze op dat er nog een meisje was, bezig met foto's maken. Dat wekte meteen Athena's interesse, ze had altijd veel bewondering gehad voor mensen die door een foto van een simpel voorwerp iets bijzonders konden maken. opeens kwam er een prachtig mooie hond op haar afgehold, en snuffelde aan Athena's benen. Athena begon te glimlachen, ze hield van beesten. Ze gaf het beest een vluchtige aai over zijn kop, en keek toen naar het meisje. 'Is het jouw hond? Wat een leuk beest,' zei ze, oprecht geïnteresseerd.

Bij het horen van een stem draaide Yera zich om en maakte vrijwel als reactie een foto van het meisje. 'Het tweede slachtoffer zou op de nacht van de volle maan te grazen worden genomen en haar tong zou worden afgesneden, om te voorkomen dat ze om hulp zou kunnen gillen,' mompelde Yera tegen zichzelf, terwijl ze de foto bestudeerde die ze net geschoten had. 'Aha, sorry, ik praat wel vaker tegen mezelf als ik inspiratie voor een verhaal probeer op te doen,' verontschuldigde Yera zich, toen ze door kreeg wat ze aan het doen was.
Eigenlijk was het voor haar een gewone zaak om in jezelf te praten, maar heel veel andere mensen vonden het vaak eng, of gestoord. Maar wat was er nou zo gek om tegen jezelf te praten? Het was gewoon hetzelfde als denken, maar dan hardop met woorden. En denken was toch gezond?
'Uh ja, dat is mijn hond, Amy,' zei ze en glimlachte vaagjes. 'O Amy wat ben je toch ook weer een vrouwen hond, gaat af en zit niet zo te slijmen!' probeerde Yera haar hond te corrigeren, maar Amy bleef gewoon lekker bij Athena zitten en sloeg kwispelend zijn staart op de grond. Hij hield van aandacht van vrouwen, natuurlijk, want het was een reu, wat wilde je anders?

'Schrijf je verhalen?' vroeg Athena, terwijl ze even keek naar de hond die nog steeds bij haar zat te kwispelen. Ze glimlachte. Thuis hadden ook heel veel huisdieren. Twee honden, en een kaketoe. Athena miste haar huis in Griekenland soms nog steeds heel erg, het warme huiselijke gevoel had ze hier in Engenland gewoon niet. Bovendien kende ze hier niemand waar ze echt mee op kon schieten. Athena vond het niet zo erg dat de hond bij haar zat, het gaf haar juist een beetje het gevoel van thuis. Ze glimlachte even naar het meisje, ze had haar hier nog niet eerder gezien. Misschien was ze laat, net als Athena. 'Ik ben trouwens Athena,' zei ze, en stak haar hand naar het meisje uit. Misschien was het goed om wat contacten te leggen.

Yera knikte met een zelfverzekerde grijns, die ze meestal op haar gezicht had. 'Horror verhalen wel te verstaan. Perfect om je agressie op uit te werken. Zeker als je een hekel aan iemand hebt, want dan kan je heerlijk uitgebreid beschrijven hoe die persoon op de meest gruwelijke manier vermoord word,' grinnikte ze, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.
Terwijl ze haar camera opborg, glimlachte ze naar Athena en plofte ze neer op de grond. 'De naam is Yera, Yera Wolfs,' zei ze met een trotse ondertoon. Ze was altijd redelijk trots geweest op haar naam. Yera vond ze zeker geen lelijke naam en Wolfs vond ze gewoon geweldig, omdat wolven de mooiste wezens waren, die op deze aardbol rond liepen, in haar ogen dan.
Toen er een gure wind op stak, die langs Yera haar huid scheerde als een mes, gingen de haren van haar huid rechtovereind staan. 'Bah, in Phoenix was het een stuk warmer dan hier in Engeland,' mopperde ze en keek naar de grauwe lucht.

Athena grinnikte. Ze kende weinig mensen met zulke sadistische humor, maar ze kon het wel op prijs stellen. 'Dat klinkt inderdaad wel verleidelijk,' zei ze, en keek het meisje met de naam Yera lachend aan. Athena besloot maar naast haar te gaan zitten, ze was wel in voor een fatsoenlijk gesprek. Net als Yera, voelde ze de lucht die langs hun heen deed waaien, en eigenlijk vond Athena het wel fijn. 'Ik hou van wind, maar het mocht inderdaad wel wat warmer. Ik kom zelf uit Griekenland, dus ja.. Daar is het ook een stuk warmer dan hier,' Athena veegde een pluk haar uit haar gezicht, en zette haar handen achter zich op de grond, zodat ze erop kon steunen. De tuin was ook een stuk mooier geweest als de zon had geschenen, alles zag er nu zo triest uit, troosteloos. Aan de ene kant had het wel zijn charme, maar Athena ging toch voor kleur als het om tuinen ging.